ჩინელი ბიჭის ამბავი ანუ დაბადების დღე იმერულად

                                                 

        ლამაზია  იმერეთი. თავის ლამაზი მთებით, კლდეებით, ჩუხჩუხა მდინარეებით, პატარა ჩანჩქერებით, მხიარული ხალხით და განუმეორებელი სტუმართმოყვარეობით.

          ტობი ვონგი მანქანაში იჯდა ოფლად იღვრებოდა. მანქანის მინები ბოლომდე იყო აწეული რომ წინა მანქანისაგან გზაზე სქლად მომავალი მტვერი მანქანაში არ შესულიყო. სამმანქანიან კოლონაში, რომელიც დაბადების დღეზე მიემართებოდა მათი მანქანა ბოლო იყო.კოლონის შუა მანქანაში მდიდარი ბიზნესმენი იჯდა, რომელსაც თურმე ძალიან უყვარდა ამ სოფელში ჩამოსვლა და ხშირადაც სტუმრობდა ხოლმე.სამსაათიანი მგზავრობის განმავლობაში ფანჯარა სულ სამჯერ ჩაუწიეს რომ ცოტა ჟანგბადი შემოეშვათ და იმის კვალიც ტობი ვონგს  სქლად ედო წამწამებზე, წარბებზე და თმაზე. ის დაბადების დღეზე მიდიოდა იმერეთის ერთერთ ულამაზეს სოფელში,სადაც მისმა მეზობელმა მახომ დაპატიჟა,ბიძაშვილის ნახევარძმისცოლის დაბადების დღეზე.

               ტობი ჩინელია, უკვე სამი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ქართულიც კარგად ისწავლა  და აღარ უკვირს ქართველთა უცნაურობანი, მაგრამ ის იმერეთში პირველად არის. პირველი მანქანა რკინის ჭიშკარს მიადგა და სიგნალი გააბა, მას მეორე მანქანაც აჰყვა და შემდეგ მესამეც.ჭიშკარი ათამდე ბედნიერსახიანმა ქალმა გააღო და სტუმრებს შეეგება. მანქანები დაიცალა და ბიზნესმენმაც იკადრა ჩამოსვლა. ათივე ქალი ბიზნესმენს მიესია და გასაქანს არ აძლევდნენ. კოცნიდნენ,ეხვეოდნენ, ტიროდნენ და პატარა ბავშვებს ტენიდნენ ხელში. დანარჩენი სტუმრები და ტობი ვონგი მდუმარედ აუყვნენ კიბეებს მეორე სართულისაკენ, სადაც სუფრა იყო გაშლილი. ბიზნესმენმა, რომელსაც როგორც შემდეგ გაირკვა მურთაზი ერქვა, სასწრაფოდ იშიშვლა საფულე და გულად და პურად მასპინძლებს სასწრაფოდ გაუნაწილა მისი შიგთავსი. როცა უკანასკნელ პატარასაც ჩაუტენა ჯიბეში ასდოლარიანი, ყველა უცებ დაშოშმინდა და ყველამ თავისი ბავშვი წაიყვანა მოფარებულ ადგილებში გასაძარცვავად. მეორე სართულის აივანზე სხვადასხვა ასაკის ოცამდე მამაკაცი იდგა, რომლებიც თავშეკავებულად მიესალმნენ სტუმრებს და მოუთმენლად იყურებოდნენ კიბისაკენ, სადაც ბატონ მურთაზს მოაცილებდა გაძარცვულ და დიდ ხმაზე მოღრიალე ბავშვთა ამალა რომელთაც მშობლებმა უთხრეს  რომ ძია ძალიან კეთილია. ბატონმა მურთაზმა, კიბე აიარა და კიბის თავში მდგომ პირველ მამაკაცს ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად. გაწვდილ მარჯვენას ოცი დაკოჟრილი ხელი ეცა და ყველამ ერთად ჩამოართვა. მდუმარე პირგამეხებული მამაკაცების ჯგუფი,ცირკის  მხიარული და სასაცილო ტაკიმასხარების დასად გადაიქცა. ისინიც ყველა ერთად ეხვეოდენ, კოცნიდნენ პატივცემულ სტუმარს, მაგრამ ამაოდ- საფულე უკვე ცარიელი იყო.

   სუფრის დასაწყისში ორი დიდი დინამიკი იდგა რკინის დასადგამებზე, მათ შორის კი ხავერდის მაგიდაზე ე.წ. „იამახა“, რომელთანაც ადგილი მსუქანმა, წითელსახიანმა და მკერდმოღეღილმა მუსიკოსმა დაიკავა გრძელი, წინგამოშვერილი ქვედა ტუჩის უკან დამალული სამად სამი გამოხრული კბილით. სუფრის ორივე მხარეს ტაბურეტებზე შემდგარი გრძელი ფიცრები იდო რომელსაც ზედ შპალერი ჰქონდა ძაფით გადაკრული. მარჯვენა მხარეს ქალები დასხდნენ, მარცხენა მხარეს მამაკაცები. მხოლოდ სუფრის თავში დარჩა ერთი ადგილი სადაც ხავერდგადაკრული სავარძელი იდგა. სავარძლის გვერდით მსუქანი მეჩხერთმიანი მოხუცი დადგა და გამოაცხადა: ამ სანატრელ დღეს ჩვენი დიასახლისის, ხუთი შვილის გამზრდელი დედის  ქალბატონი მთვარისას გაშლილ სუფრას თამადობას გაუწევს ბატონი მურთაზ ბიძინიჩი.

-         არა რას ლაპარაკობ გენადი, მანქანით ვარ- დაიმორცხვა ბატონმა მურთაზმა

-         რავა რას ვლაპარაკობ ბიძინიჩ,თავს მჭრი მთელს სოფელში?- შეიცხადა გენადიმ.

-         კაი ადგილას დგახარ გენადი  პავლოვიჩ და შენ თვითონ გვითამადე- დართო ნება მურთაზმა

-         კაი აპა რაღაი არ იშლით - შეიფერა გენადიმ თანამდებობა, ხავერდიან სავარძელში ჩაჯდა და გვერდით  მჯდომ თანასოფლელებს ნიშნის მოგებით  გადახედა.

თავად ბატონმა მურთაზმა ნახევარი სუფრა გამოიარა და ზუსტად ტობი ვონგის და დალაქავებულპერანგიან, ჯანიან ახალგაზრდას შორის დაჯდა.

-         ვაჰ ამერიკელი სტუმარი გვყოლია - ყველამ ერთად შეათვალიერა ბიჭი, რომელმაც რატომღაც ყველამ ბატონ მურთაზთან ერთად უცხოეთიდან ჩამოსულ სტუმრად მიიღო. ტობიმ უხერხულობა იგრძნო თანაც მარჯვენა რიგში ქალები აჩურჩულდნენ:

-         რავა პრაწავს თვალებს ეს ამერიკელი.

-         რა ქნას ძალით კი არ პრაწავს ისე აქვს ბუნებრივად მაგნაირი თვალები.

-         რანაირი ტანი აქვს, ბოვშია თუ დიდი კი ვერ გეიგებ.

-         შენ ბოვში უძახე და ჯერ არ მოსულა და სამი ნიგვზიანი ბადრიჯანი გადაყლაპა უცებ.

-         გონია ეს არ უნდა იყოს ამერიკელი, რაიონში რომ მაღაზია გახსნენ ჩინელებმა, ე იმათ გავს.

-         აპაა გოგო მართალი ხარ შენ, გაჭრილი ვაშლივით გავს ი დაგვაჯულ კაცს, კაპიკი რომ არ დააკლო გუშინწინეებზე  თავის გამხმარ „კეპკას“ და ძირგავარდნილ კეტებს- ბოვშისთვის მინდოდა.

-         ე გოგო ნუ ყლოჭინობთ იქნება ქეც ესმის ქართული.

-         ამხელა კვახის ბარდებივით გაშლილი ყურებით ქართულს კი არა ყველა ენას გეიგონებს.

-         პატივცემულო სუფრის წევრებო, დებო და ძმებო მოდით შევსვათ პირველი სასმისი, მოდით ჩვენს სიამაყეს მურთაზ ბიძინიჩ ვეშაპიძეს გაუმარჯოს ღმერთმა ბევრი მისცეს და უბედურება აშოროს. ამინ - დაამთავრა თამადამ, ღვინო დალია, ჭიქა ამოატრიალა და ცერა თითზე დააკაკუნა, ასე მტერი დაგეცალოს ბიძინიჩ.

        ტობიმ პერანგის ჯიბეში ჩადებული ჩინური სუვენირი ამოიღო და შეასწორ-შემოასწორა. გვერდზე მჯდომმა მახომ მხარი გაკრა:

-         რას შვები კაცო

-         დაბადების დღის საჩუქარი უნდა ვაჩუქო ამ კაცს

-         მაგის დაბადების დღე არ არის კაცო.

-         აბა ვისია?~

-         ციცინოსი

-         რომელია აბა?- ქალებს გადახედა ტობიმ

-         აქ არ არის.

-         აბა სად არის?

-         საბერძნეთში.

-         რაა?

-         ხო რაიყო, საბერძნეთშია და აქ უხდიან დაბადების დღეს.

            ტობიმ საჩუქარი შეინახა და სუფრა მოათვალიერა. მაგიდაზე მის წინ ლიმონათი საფირმო ნიშნით „ი.მ. ბორია მახათაძე“ და უეტიკეტო მინერალური წყალი იდგა, სავარაუდოდ „ბორჯომი“.  „ბორჯომი“ს დალევა გადაწყვიტა, მაგრამ შენიშნა, რომ დაბეჭდილ ბოთლში რაღაც ტივტივებდა და ბოთლის კედლებიც საკმაოდ შეყვითლებულიყო და ცივად დააბრუნა ისევ მაგიდაზე. მოპირდაპირე მხარეს მჯდომმა გოგომ ტობის ნაზად გაუღიმა, ნამცხვარზე მჯდომი სამი ბუზი ააფრინა და იგივე ნამცხვარი მომაჯადოებლად ჩაკბიჩა. სუფრაზე  სამკვდრო-სასიცოცხლო სმა გაჩაღებულიყო.ბატონი მურთაზის საპატივცემულოდ და სადღეგრძელებლად  უკვე დაელიათ  ლიტრიანი ყანწები, და მოხატული ფიალები. თამადა ადგა, იუბილარის სადღეგრძელო გამოაცხადა და ხორცის გასატარებელი მანქანა მოითხოვა.

-         რად უნდა?- გადაუჩურჩულა ტობიმ ვახოს

-         ეხლავე ნახავ- ჩურჩულითვე უპასუხა მახომ

                          დაასხით- დაიბღავლა უკვე მთვრალმა თამადამ და მანქანას აქეთ-იქიდან ხვრელებზე ორივე ხელი ააფარა(ერთობის ნიშნად). „სასმისი“ ბოლომდე აავსეს და თამადაც დაეწაფა. მის სასახელოდ უნდა ითქვას რომ თუმცა ნახევარი, გაღეღილ და აბალახებულ მკერდზე ჩამოექცა, მაინც ბოლომდე დალია.ტობი შეძრწუნებული უყურებდა ამ სანახაობას. თამადამ სველი სახელოთი ტუჩები შეიმშრალა და იყვირა: მუსიკა, მუსიკა იუბილარს. მუსიკოსმა ტუჩის თამაშით გამოაცხადა:“ სიმღერა სრულდება იუბილარის საპატივცემულოდ“ და უზარმაზარ დინამიკებში დიდი ხმით გაისმა - „ბინდისფერია სოფელი“.

    შემდეგი ანუ დედმამიშვილების  სადღეგრძელო მურიანი ლამპის შუშით შესვეს, რამეთუ დედმამიშვილი ისე გვიყვარს ამითაც კი დავლევთ ღვინოს მათი გულისათვისო. თამადამ გრძელი მონოლოგი იუბილარის ძმისადმი  დაასრულა: ყველას გაგიმარჯოთ დედმამიშვილებს, ნაზიკოს გარდაო.

-         იმ ერთი დის სადღეგრძელო რატომ არ დალიეს?- დაინტერესდა ტობი

-         გაუთხოვარია- განუმარტა მახომ.

-         მერე რა?

-         რაღა მერე რა კაცო ოცდახუთი წლის ქალი რომ გაუთხოვარი ივლის სად გაგიგია. მოჭრა ოჯახს თავი - გაბრაზდა მახო.

             მურთაზ ბიძინიჩს მიუძღვნეს სიმღერა „თავადის ქალო“ ქალო და თამადამ სიტყვით მიმართა: ტყავი რომ შემოვიხიოთ ტანზე მაინც ვერ გადავიხდით შენს პატივისცემას მურთაზ ბიძინიჩ, შენი სადღეგრძელო მინდა კიდევ ერთხელ შევსვა, საქართველოს სასიქადულო მამულიშვილო, მარტო სიტყვით სიყვარულის გამოხატვას არ ვარ მე ჩვეული და საქმითაც მინდა დაგიმტკიცო. თამადა პიზის კოშკივით გადაიხარა და ბატონ მურთაზს ყურში აკოცა. უჰჰ შენ გენაცვალე ამოასლოკინა თამადამ და იყვირა: ამ ჭინჭყილა ჭიქით დავლევ ახლა მეეე ამხელა კაცის სადღეგრძელოს?- ღვინიანი  ჭიქა მოისროლა და მორჩილად მდგომ თავის ცოლს გაარტყა სახეში. ცოლმა უხმოდ აკრიფა ნამტვრევები და სისხლიანი კბილებით გაუღიმა. უზომოდ მთვრალმა თამადამ სასმისს დაუწყო ძებნა მორღვეული თვალებით და მზერა მურთაზ ბიძინიჩის მტვრიან ფეხსაცმელზე შეაჩერა. ტობი ვონგი ისევ მოპირდაპირე მხარეს მჯდარ გოგონას უყურებდა თუ როგორ ნაზად იჩიჩქნიდა ყელზე ჩამოკიდებული ჯვრით კბილებს. უცებ ატყდა ჟივილ-ხივილი, ტობიმ მარჯვნივ მიიხედა და დაინახა: კაცები სიცილ-ხარხარით აკავებდნენ ბატონ მურთაზს და ბატონი თამადა ფეხსაცმელს ხდიდა. მურთაზ ბიძინიჩი გაბარიტებს არ უჩიოდა და მის ფეხსაცმელში კაი ერთ ლიტრამდე ღვინო მაინც ჩავიდა. თამადამ ფეხსაცმელი ბოლომდე გამოცალა და  ნახევარი ამჯერად მძინარე მუსიკოსს გადაასხა.

 ყველამ ბოლომდე შესვა ღვთიური სასმელი ამ განსაკუთრებული სასმისით და ჯერი ტობი ვონგზე მიდგა რომელიც სუფრის დებიუტის შემდეგ არავის გახსენებია ქალების გარდა. -პატივცემულო სტუმარო- იღრიალა თამადამ - მამაშენს რა ქვია როგორ მოგმართო. ტობი ფეხზე წამოდგა და უპასუხა: მე ტობი ვონგი ვარ, მამაჩემს კი დენგი ჰქვია. - ჰოდა ტობი დენგოვიჩ აბა დაგვილიე ამ კაცური კაცის სადღეგრძელო- უბრძანა გენადი პავლოვიჩმა და უკვე საგრძნობლად დარბილებული და საყელომოცვეთილი ღვინით სავსე ფეხსაცმელი გადააწოდა.

-         ამას ვერ დავლევ ბატონო ცუდად გავხხდები- დაიკნავლა ტობიმ

-         რააა? - დაიქშინა თამადამ და თვალები დაქაჩა

-         ავად ვარ ბატონო ჩემთვის არ შეიძლება- გაიბრძოლა ტობიმ

-         რას ამბობს ეს გალეული ხედავ მურთაზ ბიძინიჩ? ერთი კვირის წინ კუჭის ოპერაცია გაიკეთა ჩემმა ცოლმა და იმან დაცალა ბოლომდე და ამას არ უნდა დალევა?

შეშინებულმა  ტობი ვონგმა შედარებით სუფთა ადგილი მოუძებნა ფეხსაცმელს და მპიყუდა. ღვინო ბოლომდე დალია თვალები გადაატრიალა და გული წაუვიდა. „აპა რა ეგონა, უპატივცემულოდ არავინ გამიშვია ჩვენი სოფლიდან და ამას გოვუშვებდი?“- გაიბღინძა გენადი პავლოვიჩი. ტობი ვონგი სავადმყოფოს ნაცვლად ქვედა სართულზე ჩაიყვანეს ქალებმა და საწოლში ტანსაცმლიანად ჩააწვინეს.

-         ამდენი რაფრა უნდა დალიო, ასე ძაღლივით უნდა წეიქცე ახალგაზრდა კაცი? - დასცინა ერთერთმა.

-         აპა რა ეგონა ჩემს გენადიას რომ გეეჯიბრა სმაში, ორ ქორწილს და ორ ქელეხს თამადობს დღეში - ამაყად წაიჩიფჩიფა გენადი პავლოვიჩის ცოლმა და გამსკდარი ტუჩი მოილოკა.